.... was de laatste dag voor we s' avonds Trondheim binnenreden.
We namen vlak na het opstaan de laatste ferry, zetten de mobilhome aan de kant voor aan dagje fietsen/bessenplukkerij, en vulden voor de laatste keer onze 1kg-yoghurt emmertjes vol met framboosjes en bosbessen. We fietsten voor de laatste keer naast een fjord (deze boordevol met zalmkwekerijringen) en reden tenslotte als de kinderen sliepen met de mobloom de laatste kilometers tot in Trondheim.
(Valt het jullie op dat ik in verleden tijd schrijf en al mijn andere berichten in heden tijd werden opgesteld? Dat is natuurlijk niet toevallig, nu de grote vlucht huiswaarts zal starten vanaf Trondheim - het verste punt van onze lange noordelijke trip - hebben we plots het gevoel van 'naar huis keren' helemaal te pakken.)
Wij denken en dus ook praten stilaan wat meer en meer over 'thuis' (een woord dat voor Max nog totaal abstract is, die heeft evenveel tijd van z'n leven rondgedwaald als in een huis geleefd) en Tinka en Jolan die eigenlijk nooit blijk van heimwee of het gevoel van 'missen' hebben getoond, hebben plots veel zin om weer thuis te zijn. Ze hebben nooit spontaan uitgesproken dat ze thuis of iets van 'thuis' misten tijdens onze heeeele lange trip, maar nu ineens kijken ze erg uit naar ons stekje in Antwerpen en alles wat daarbij hoort.
En Max heeft zijn eerste 5woorden zinnetje gemaakt: "Mats ook es kjeine moekje" (lees: "Ik wil ook nog een klein snoepke."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten