Kleine Max, even groot als een kindje in de speeltuin dat z'n eerste pasjes zet. Hij is niet groter dan veel 1jarigen die net hun eerste kaarsje hebben uitgeblazen en hij wordt binnenkort al 2. Tom noemde hem miniMax ... en dat doen wij intussen ook. Hij is altijd razend enthousiast (behalve als hij hongerig is) voor alles, zeker als hij z'n zusjes ziet juichen en is een super vrolijk en sociaal ventje. Hij vindt bijna altijd iets 'leuk', 'koud' of 'warm' of 'lekker' of 'mooi', of blauw of rood. Na de onderwerpen, dan de werkwoorden, later de emoties (bang, boos) zijn nu de bijvoeglijke naamwoorden en kleuren aan de beurt. Hij telt tot 10 (1-2-4-4-8-9-10) en houdt meer en meer van z'n kleine autootjes, maar is ook blij met een pop, en heeft die pop een mooi jurkje aan is dat z'n prijnses (met de Franse rrr).
Jolan
Niemand klimt behendiger in een paal, ze hangt als een aapje. Licht geraakt en soms kleinzerig, maar haar fonkeloogjes en schaterlach nemen iedereen mee als ze goed geluimd is. We beseffen het niet vaak genoeg zo net achter Tinka, maar ook zij wordt groot. Ze leert stiekem samen met Tinka de lettertjes, en zal samen met Tinka kunnen zwemmen. Deze week heeft ze zich na het tekenen van honderden prinsesjes ook eens gewaagd aan iets anders: ze heeft een prins met korte broek en T-shirt getekend, ... en een slak. Een baanbrekend moment. Jolan zit nog graag op de nek van Johnny, maar kan eigenlijk, als ze het niet door heeft, uren en uren stappen.
Tinka
Zonder tanden. Ze heeft vorige week haar achtste tand verloren en heeft er nog maar 2 voor in de plaats gekregen. Ze heeft haar laatste 2 tanden stoer (dagen voor de spontane val) laten trekken door Johnny. Een beetje ongeduld bij het sparen van de tandenfee-centjes zat daar waarschijnlijk voor iets tussen. Gisteren zijn we samen een interieur-architectuur-stickerboek gaan kopen, met veel roze en glitters natuurlijk. Haar mond is een groot zwart hol en hoe ze rauwe worteltjes eet is mij een raadsel.
Eigenlijk kan Tinka intussen gewoon echt alles lezen, als ze zin heeft om moeite te doen om zich te concentreren tenminste. En ze zit zoals altijd vol 'plannetjes', om te knutselen, bouwen, spelen, ...
Marlies en Johnny
We zijn zeker niet veroordeeld tot een rollenpatroon, maar hebben toch onze 'specialiteiten'. Terwijl ik meestal het boodschappenlijstje samenstel, de weekmenu bepaal en de supermarkt in duik, kookt Johnny veel vaker, zeker als het gerecht een eigen kruideninput verwacht. Als het eerder het samenvoegen wordt van voorgeprepareerde sausjes zie je mij achter het fornuis. Johnny rijdt, tankt en haalt de fietsen op en af het fietsenrek. Ik ledig wekelijks ons pipi-kaka-bakske. Johnny ravot met de meisjes, ik stoei wat met Max. Johnny speelt met de kinderen en ik knutsel liever met de kindjes. Ik onderhoud de blog en Johnny bestudeert ondertussen de kaarten en zoekt wandel- en fietstochten. En Johnny hangt de was op terwijl ik onze 2 dakraampjes weer waterdicht probeer te krijgen met de siliconespuit, hihi.
De mobloom
Max voelt zich helemaal thuis in z'n 'mobloooom'. Hoewel hij zich op regenachtige knutseldagen moet vermaken op 1 vierkante meter. Dan denk ik dat hij content zal zijn in een huis waar je echt kan rond wandelen, zoiets gaat z'n verbeelding te boven. Anderzijds is zijn tuin zo groot als de fjorden en zo hoog als de bergen. Dat tuintje van ons van 10 bij 6 meter zal dan ook wel aanpassen zijn. Als Johnny aan tafel zit met zijn benen diagonaal onder de tafel (alias bedonderstel van max z'n slaaptentje, knutselhoek, bureau en keuken) uit, kan ik bijna niet langs om van het bed (alias berging, speelkamer, opslagruimte, dutjesplek) naar de kast achteraan (alias toilet, droogruimte, berging) te geraken. Johnny en ik kunnen niet tegelijk recht staan en dingen 'doen'. Een van ons beide moet zitten, zodat de ander kan manoeuvreren. Maar ons klein en gammel mini-bakske rijdt prima. Hij tuft vlotjes (heel af en toe in tweede) de bergen op en daalt rustig in derde tot in de fjord. Echt een stevig ding. Jammer, maar 3 dagen geleden liet de 'leef'batterij het afweten, waardoor we nu met kaarsjes aan het schrijven/lezen zijn (ook gezellig). Overdag lukt het allemaal net (lichtjes en waterpompje) als de zon continu bij laadt, maar de batterij geraakt niet voldoende opgeladen om 's avonds ook nog iets te geven. Terwijl voorheen de batterij dankzij het zonnepanneeltje oneindige onafhankelijkheid verzekerde. Kortsluiting? Verliesstroom? Versleten batterie? We zoeken het in Antwerpen wel uit. Het is nu de moeite niet meer om er onze kop nog over te breken.
De Noren
We zijn nog geen enkele stugge onvriendelijke Noor tegen gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten