donderdag 21 maart 2013
Ode aan de Pino hase
Oh heerlijk fietsen
"what a nice set-up!" wordt er geroepen
We poseren wel 5 keer per dag voor een foto
Iemand anders zegt uitgelaten:
"Ze moeten een documentaire van jullie maken!"
De kinderen genieten ontzettend van het fietsen
Ze zingen, grappen en grollen
Wijzen en lachen
Praten en spelen
...... en trappen heel heel af en toe mee
Alles past erop,
een heel huishouden
We voelen ons een fietsende zigeunerfamilie
Een caravaan en een riksja-stoet
Met 2 prinsessen voorop, en een prinsje in de koets
It's time to travel
It's time to go
It's time to pick up our little darlings
It's time to find another world ....
All we need is a long vehikel, a long vehikel, a long vehikel..... To go
(Black cat - white cat)
VERSLAG - de laatste dagen
PICTON
Ik herhaal even de laatste zin van het vorig verslag:
"Morgen met de trein richting Christchurch met een stopover van 2 dagen in Kaikoura waar ons nog een laatste opdracht rest: een walvis zien. "
Dit is allemaal even heel anders verlopen dan gepland:
1. Jolan werd wakker met ontzettende buikpijn en kronkelde en schreeuwde het uit
2. Het was zondag en het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Blenheim was op 30 minuten autorijden van Picton.
3. De campingmanagers belde dan ook onmiddellijk de ambulance
4. Jolan en ik hup weg met de ambulance en dat betekende: trein missen!
5. Intussen begon het te gieten gieten gieten....
Miserie.
Maar eind goed al goed: Toen we goed en wel bij spoed in een kamertje werden geïnstalleerd was de buikpijn volledig weg, er werd dan ook niks gevonden door de dokters. Johnny had intussen met Tinka en Max een motelkamertje geboekt op de camping dus die zaten gezellig binnen te spelen en de campingmanagers konden onze treintickets kosteloos een dag verlaten. Ze zijn bovendien mij en Jolan komen ophalen bij het ziekenhuis! Een stopover van 2 dagen in Kaikoura wordt er een van 1 dag.
KAIKOURA
In Kaikoura is het ook aan het regenen, onophoudelijk. Max mag niet mee op de walvisboot omdat je 3 moet zijn, we moeten ons dus sowieso opsplitsen in een voormiddagtoer en een namiddagtoer. Maar de walvisboten vertrekken niet omdat de zee te wild is en de toers worden gecanceled. We blijven de godganse dag in ons motelkamertje van 2,5 bij 3 meter hangen omdat de regen er in bakken uitvalt en vragen ons af hoe we onze fietstocht hadden uitgereden met veel van zulke regendagen. Tweemaal daags rennen we in badpak en zwembroek naar de hot tops voor een plonske in het superhete dompelbadje, in de regen. De kans om allevier een walvis te zien wordt intussen compleet weggeregend, de ochtend van de treinrit naar Christchurch is de laatste kans en die zal Johnny samen met Tinka wagen. Jolan wil liever met mij en Max naar de zeeleeuwen fietsen.
Gelukkig is het de laatste voormiddag in Kaikoura nog opgehouden met regenen en zijn Johnny en Tinka van 10 uur tot 13:30 uit varen gegaan, weliswaar op een misselijkmakende boot waarop Tinka zeeziek werd, maar ze HEEFT een walvis gezien. En Jolan heeft de zeeleeuwen gezien en een my little pony gekocht in de boekhandel, blij dat ze niet op de wilde zee moest. Max heeft intussen de tweede dag op rij koorts, het gaat wat op en af.
Christchurch
Om 19u zijn we aangekomen in Christchurch. Een Phnom-Penh straatstalletje stilde de honger om daarna sito presto naar de 24 uur dokter en pharmacy te racen, het idee groeit dat Max een blaasontsteking heeft (eergisteren heeft hij per ongeluk een uur op een doorweekt zitkussen in de kar gezeten), en ja hoor, dju, hopelijk is hij er snel weer vanaf want hoewel hij redelijk vrolijk blijft heeft hij echt veel pijn bij het plassen: Aau auw, zegt hij dan, en grijpt naar zijn pamper. Een beetje aandoenlijk.
Die laatste dagen zijn me wat: ambulance, regen regen, naar de dokter met Max...
Het fietsen is gedaan en we zitten te knoeien. Gelukkig is het in Christchurch zonnig en kunnen we morgen, de laatste dag, rustig alles klaarmaken voor de grote vlucht huiswaarts en ook nog zoveel mogelijk zon vangen. Dankzij die afgelopen paar ellendige regendagen in Picton en Kaikoura zijn we des te meer bewust van het geluk dat we tijdens het fietsen hebben gehad wat het weer betrof. Het was echt een reuze uitzonderlijke droge zomer hier. Het is blijkbaar 30 jaar geleden dat het zo lang zo droog is geweest.
En aan de bovenkant is het precies een eindeloze winter..... We hopen dat daar bij thuiskomst de lente begint!
Ik herhaal even de laatste zin van het vorig verslag:
"Morgen met de trein richting Christchurch met een stopover van 2 dagen in Kaikoura waar ons nog een laatste opdracht rest: een walvis zien. "
Dit is allemaal even heel anders verlopen dan gepland:
1. Jolan werd wakker met ontzettende buikpijn en kronkelde en schreeuwde het uit
2. Het was zondag en het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Blenheim was op 30 minuten autorijden van Picton.
3. De campingmanagers belde dan ook onmiddellijk de ambulance
4. Jolan en ik hup weg met de ambulance en dat betekende: trein missen!
5. Intussen begon het te gieten gieten gieten....
Miserie.
Maar eind goed al goed: Toen we goed en wel bij spoed in een kamertje werden geïnstalleerd was de buikpijn volledig weg, er werd dan ook niks gevonden door de dokters. Johnny had intussen met Tinka en Max een motelkamertje geboekt op de camping dus die zaten gezellig binnen te spelen en de campingmanagers konden onze treintickets kosteloos een dag verlaten. Ze zijn bovendien mij en Jolan komen ophalen bij het ziekenhuis! Een stopover van 2 dagen in Kaikoura wordt er een van 1 dag.
KAIKOURA
In Kaikoura is het ook aan het regenen, onophoudelijk. Max mag niet mee op de walvisboot omdat je 3 moet zijn, we moeten ons dus sowieso opsplitsen in een voormiddagtoer en een namiddagtoer. Maar de walvisboten vertrekken niet omdat de zee te wild is en de toers worden gecanceled. We blijven de godganse dag in ons motelkamertje van 2,5 bij 3 meter hangen omdat de regen er in bakken uitvalt en vragen ons af hoe we onze fietstocht hadden uitgereden met veel van zulke regendagen. Tweemaal daags rennen we in badpak en zwembroek naar de hot tops voor een plonske in het superhete dompelbadje, in de regen. De kans om allevier een walvis te zien wordt intussen compleet weggeregend, de ochtend van de treinrit naar Christchurch is de laatste kans en die zal Johnny samen met Tinka wagen. Jolan wil liever met mij en Max naar de zeeleeuwen fietsen.
Gelukkig is het de laatste voormiddag in Kaikoura nog opgehouden met regenen en zijn Johnny en Tinka van 10 uur tot 13:30 uit varen gegaan, weliswaar op een misselijkmakende boot waarop Tinka zeeziek werd, maar ze HEEFT een walvis gezien. En Jolan heeft de zeeleeuwen gezien en een my little pony gekocht in de boekhandel, blij dat ze niet op de wilde zee moest. Max heeft intussen de tweede dag op rij koorts, het gaat wat op en af.
Christchurch
Om 19u zijn we aangekomen in Christchurch. Een Phnom-Penh straatstalletje stilde de honger om daarna sito presto naar de 24 uur dokter en pharmacy te racen, het idee groeit dat Max een blaasontsteking heeft (eergisteren heeft hij per ongeluk een uur op een doorweekt zitkussen in de kar gezeten), en ja hoor, dju, hopelijk is hij er snel weer vanaf want hoewel hij redelijk vrolijk blijft heeft hij echt veel pijn bij het plassen: Aau auw, zegt hij dan, en grijpt naar zijn pamper. Een beetje aandoenlijk.
Die laatste dagen zijn me wat: ambulance, regen regen, naar de dokter met Max...
Het fietsen is gedaan en we zitten te knoeien. Gelukkig is het in Christchurch zonnig en kunnen we morgen, de laatste dag, rustig alles klaarmaken voor de grote vlucht huiswaarts en ook nog zoveel mogelijk zon vangen. Dankzij die afgelopen paar ellendige regendagen in Picton en Kaikoura zijn we des te meer bewust van het geluk dat we tijdens het fietsen hebben gehad wat het weer betrof. Het was echt een reuze uitzonderlijke droge zomer hier. Het is blijkbaar 30 jaar geleden dat het zo lang zo droog is geweest.
En aan de bovenkant is het precies een eindeloze winter..... We hopen dat daar bij thuiskomst de lente begint!
zaterdag 16 maart 2013
FOTOOS - Picton
1333,33 km gefietst en aangekomen in Picton.
De fietstocht is ten einde.
Dat wordt gevierd met een lekker aperitiefje
en gemengde gevoelens:
Blij dat het zo mooi was en zo goed verlopen is
...... en al een vleugje spijt dat het NU al gedaan is, we zijn eigenlijk nog lang niet moegefietst !
De fietstocht is ten einde.
Dat wordt gevierd met een lekker aperitiefje
en gemengde gevoelens:
Blij dat het zo mooi was en zo goed verlopen is
...... en al een vleugje spijt dat het NU al gedaan is, we zijn eigenlijk nog lang niet moegefietst !
FOTOOS - met de watertaxi ...
... naar het topje van de Kenepuru Sound.
Vanaf daar volgt een 5-daagse via een piepklein baantje langs het water van de Kenepuru zee-engte (sound) tot in Linkwater en Picton.
Vanaf daar volgt een 5-daagse via een piepklein baantje langs het water van de Kenepuru zee-engte (sound) tot in Linkwater en Picton.
VERSLAG - de Marlbourough Sounds
De Marlbourough Sounds (sound staat voor zee-engte vermoed ik) zijn een kluwen van zee-engtes en landarmen die zodanig door elkaar slingeren dat je op een zwart-wit kaart niet meer snapt wat water en wat land is. De waterlijn die blijkbaar alles tezamen 4000 km lang is, vormt een Escher-achtig patroon. De watertaxi zet ons af op een lange steiger van een afgelegen resort, Hopewell, op het einde van een baantje rond 1 van de vervlochte bergtentakels in zee en het is 110 km fietsen langs dat rustige baantje naar Picton. We hebben nog 5 dagen de tijd, dus het worden korte en rustige fietsdagen. Onze weg slingert langs de Pelorus Sound en verder ook langs de Kenepuru Sound en we zien voortdurend door het gebladerte het azuurblauwe water met aan de overkant van het water de groene bergen op de oever van het schiereiland of de landarm tegenover ons. En baai achter baai met in elke baai een exclusief palmboom-resort of een luxe-villa, en gelukkig passeren we ook af en toe een DOCcamping (departement of conservation - natuurpunt van bij ons) waar we voor 10€ ons tentje mogen zetten met slechts een picnicbank en een hudo in ruil...... en het onbetaalbare zicht over het water. Het panorama heeft meer weg van een meer tussen de bergen dan van een zee. Als je de zoute smaak en de mosselkwekerijen even wegdenkt, fiets je langs de oever van een smal lang meer met veel zijvertakkingen en inhammen. De binnenbochten zijn de baaien en dat is bollen, de buitenbochten gaan over de kam, zweten puffen en hijgen. Het landschap en het ritme van de sounds nestelt zich in onze kuiten.
Dag 1
In de voormiddag nog even naar de dokter van Havelock met onze drie snotneusjes. Neobacitrine bestaat hier niet, het is ofwel zoutspoelen ofwel orale antibiotica. We kiezen natuurlijk voor de zoutspoelremmedie. Buiten dikke snot niks aan de hand. Om 15u nemen we de watertaxi en om 16 u arriveren we op de steiger van Hopewell. Fotosessie op de lange steiger en aan wal. Fruit-vieruurtje. We fietsen daarna maar een 5tal kilometer. Wind steekt op. We zetten de tent achter een giga riethaag omdat we anders worden weggeblazen. Geen zicht op het water, maar wel op de vallei landinwaarts. Johnny kookt heerlijke Thai Green Curry en de kinderen spelen op immense grijze stronken van ooit omgehakte bomen, ik neem foto's en zet de tenten recht.
Dag 2
bijna de hele weg grindbaan en steil op en af, dus we vorderen traag, maar we stoppen ook vaak voor foto's en om te genieten van de zichten naar het water, een stuk onder ons of vlak naast ons. Mosselbanken, dorgele valleien met schapen en paarden, steile kammetjes, kiezelstranden en ultieme piknikplekjes. We hebben plezier in het baantje zonder verkeer en fietsen eindelijk eens gerust naast elkaar. Johnny is onvermijdelijk een hele dag de koning en ik de koningin, want Tinka en Jolan zijn prinsessen, niet alsof, maar 'echt' deze keer (je zou voor minder als je de godganse dag door het land scheert op een riksja). Op de DOCcamping staan we met ons tentje op een grasje pal boven het slik en het water, een ongelooflijk zicht over de Kenepuru Sound doet ons voortdurend naar het fototoestel grijpen. Als de kindjes in bed liggen maken wij tweetjes nog een minikampvuurtje op het strand tot het water opkomt tot tegen het gras.
Dag 3
Max wordt wakker met koorts. We hebben weinig kilometers voor de boeg, dus tijd, en blijven de hele voormiddag staan. Tinka en Jolan gaan op in hun Barbies en 'knipsels maken' voor Sinterklaas. Max hangt en slaapt. In de namiddag fietsen we 15 km naar de volgende DOCcamping, Portage, en Max slaapt zoals altijd lekker in de kar. De resort in Portage verkoopt ijsjes aan de bar, yes, Tinka en Jolan weer gelukkig. Deze camping stelt niet veel voor. Hopelijk is Max morgen weer beter.
Dag 4
Max heeft de hele nacht koorts en wordt weer wakker met koorts. We bellen de dokter van Havelock, 60 km verder, en maken een afraak voor 16u. Onderweg vragen we ons af hoe we het gaan aanpakken: iedereen terug naar Havelock? Johnny alleen met Max heen en weer? Een stuk met de fiets en dan liften? Ik met de meisjes naar Linkwater, het volgende stadje richting Picton? Of naar de volgende DOCcamping? De volgende DOCcamping is het eerst op onze weg, we geraken daar pas om 14u30 en het is nog 25 km naar Havelock, we zitten nog steeds redelijk afgelegen. Het laatste uur tot de DOCcamping is geen pretje: stress voor de doktersafspraak die hopeloos onbereikbaar leek, de bergen te steil en venijnig en heel vaak duwen en de meisjes moeten dan naast de fiets stappen en die vinden dat ook zwaar en ons humeur ligt door het tijdsgebrek onder 0. Maar ....de camping is verrukkelijk (in de DOCbrochure stond 'not accesible for cars', dus dat zei al genoeg) en omdat de koorts nog niet opnieuw is opgekomen na de perdolan van s' ochtends beslissen we om de dokter af te bellen en de avond en nacht nog eens af te wachten. De kampeerplek is subliem: een mini schiereilandje, ik schat 20 bij 20 meter, met een berg en langs weerszijden een kiezelstrandje en geen andere mensen. Aan een grote boom op het strand hangen drie stok-schommels en Tinka en Jolan zwieren tot in de takken van de bomen en oefenen bloedserieus voor circusacrobaat. Tinka gaat wat later helemaal op in de mosselvangst en blijft schrobben tot ze er smakelijk uitzien. We eten een blik soep, als tussengerecht een grote pot vol zelfgetrokken groenlipmosselen en als hoofdgerecht spaghetti. Max is helemaal vrolijk en ondeugend, hij lijkt genezen.
Dag 5
Max wordt wakker zonder koorts. Er wordt door de meisjes nog druk geschommeld en Max gooit steentjes in een poeltje. We moeten weer die lastige heuvels van gisteren op en af, op al duwend en af al bollend. Het zweet druipt weer van onze neus. Het is broeiheet zoals gisteren, maar ons humeur is vandaag gelukkig helemaal top, geen ziek kindje meer. Na 10 km arriveren we al op de boerderijcamping in Linkwater. Tinka wordt geramd door de geit, Jolan springt in Johnny's nek bij de opdringerige schapen (1 schaap heet Max), de kippen leggen vandaag geen eieren en Molly het varken is te lelijk om aan te zien, ..... Maar het is hier TOCH fantastisch en bovendien komt er vanavond een hout-oven-pizza-remork langs, net als er noodles en een blik spaghetti op het menu staan. JOEPIE! Johnny trekt er bij valavond nog op uit met de meisjes naar de waterval om glimwormpjes te gaan kijken. Ze zijn pas terug als het stikdonker is: Johnny met 2 slapende prinsesjes op zijn rug, 1 in de draagzak, 1 in de nek.
Het is hier intussen bijna 2 uur vroeger donker dan op de dag dat we toekwamen, in plaats van 21u45 is het nu om 20u al donker.
Het was een heerlijke 5-daagse, vooral een topper omdat er geen verkeer was op dat doodlopend baantje. Bergen, azuurblauw water, oerwoud, boomvarens, strandjes en baaikes, paradijsvogels en possums.... Heel Nieuw Zeeland is er vol van........ Maar een baantje zonder verkeer waar je naast elkaar rijdt: dat is uitzonderlijk en maakte deze tocht echt de beste.
De leste is de beste.
In Picton is de laatste fietsdag gefietst. 1333,33 km zit erop. Morgen met de trein richting Christchurch met een stopover van 2 dagen in Kaikoura waar ons nog een laatste opdracht rest: een walvis zien.
Dag 1
In de voormiddag nog even naar de dokter van Havelock met onze drie snotneusjes. Neobacitrine bestaat hier niet, het is ofwel zoutspoelen ofwel orale antibiotica. We kiezen natuurlijk voor de zoutspoelremmedie. Buiten dikke snot niks aan de hand. Om 15u nemen we de watertaxi en om 16 u arriveren we op de steiger van Hopewell. Fotosessie op de lange steiger en aan wal. Fruit-vieruurtje. We fietsen daarna maar een 5tal kilometer. Wind steekt op. We zetten de tent achter een giga riethaag omdat we anders worden weggeblazen. Geen zicht op het water, maar wel op de vallei landinwaarts. Johnny kookt heerlijke Thai Green Curry en de kinderen spelen op immense grijze stronken van ooit omgehakte bomen, ik neem foto's en zet de tenten recht.
Dag 2
bijna de hele weg grindbaan en steil op en af, dus we vorderen traag, maar we stoppen ook vaak voor foto's en om te genieten van de zichten naar het water, een stuk onder ons of vlak naast ons. Mosselbanken, dorgele valleien met schapen en paarden, steile kammetjes, kiezelstranden en ultieme piknikplekjes. We hebben plezier in het baantje zonder verkeer en fietsen eindelijk eens gerust naast elkaar. Johnny is onvermijdelijk een hele dag de koning en ik de koningin, want Tinka en Jolan zijn prinsessen, niet alsof, maar 'echt' deze keer (je zou voor minder als je de godganse dag door het land scheert op een riksja). Op de DOCcamping staan we met ons tentje op een grasje pal boven het slik en het water, een ongelooflijk zicht over de Kenepuru Sound doet ons voortdurend naar het fototoestel grijpen. Als de kindjes in bed liggen maken wij tweetjes nog een minikampvuurtje op het strand tot het water opkomt tot tegen het gras.
Dag 3
Max wordt wakker met koorts. We hebben weinig kilometers voor de boeg, dus tijd, en blijven de hele voormiddag staan. Tinka en Jolan gaan op in hun Barbies en 'knipsels maken' voor Sinterklaas. Max hangt en slaapt. In de namiddag fietsen we 15 km naar de volgende DOCcamping, Portage, en Max slaapt zoals altijd lekker in de kar. De resort in Portage verkoopt ijsjes aan de bar, yes, Tinka en Jolan weer gelukkig. Deze camping stelt niet veel voor. Hopelijk is Max morgen weer beter.
Dag 4
Max heeft de hele nacht koorts en wordt weer wakker met koorts. We bellen de dokter van Havelock, 60 km verder, en maken een afraak voor 16u. Onderweg vragen we ons af hoe we het gaan aanpakken: iedereen terug naar Havelock? Johnny alleen met Max heen en weer? Een stuk met de fiets en dan liften? Ik met de meisjes naar Linkwater, het volgende stadje richting Picton? Of naar de volgende DOCcamping? De volgende DOCcamping is het eerst op onze weg, we geraken daar pas om 14u30 en het is nog 25 km naar Havelock, we zitten nog steeds redelijk afgelegen. Het laatste uur tot de DOCcamping is geen pretje: stress voor de doktersafspraak die hopeloos onbereikbaar leek, de bergen te steil en venijnig en heel vaak duwen en de meisjes moeten dan naast de fiets stappen en die vinden dat ook zwaar en ons humeur ligt door het tijdsgebrek onder 0. Maar ....de camping is verrukkelijk (in de DOCbrochure stond 'not accesible for cars', dus dat zei al genoeg) en omdat de koorts nog niet opnieuw is opgekomen na de perdolan van s' ochtends beslissen we om de dokter af te bellen en de avond en nacht nog eens af te wachten. De kampeerplek is subliem: een mini schiereilandje, ik schat 20 bij 20 meter, met een berg en langs weerszijden een kiezelstrandje en geen andere mensen. Aan een grote boom op het strand hangen drie stok-schommels en Tinka en Jolan zwieren tot in de takken van de bomen en oefenen bloedserieus voor circusacrobaat. Tinka gaat wat later helemaal op in de mosselvangst en blijft schrobben tot ze er smakelijk uitzien. We eten een blik soep, als tussengerecht een grote pot vol zelfgetrokken groenlipmosselen en als hoofdgerecht spaghetti. Max is helemaal vrolijk en ondeugend, hij lijkt genezen.
Dag 5
Max wordt wakker zonder koorts. Er wordt door de meisjes nog druk geschommeld en Max gooit steentjes in een poeltje. We moeten weer die lastige heuvels van gisteren op en af, op al duwend en af al bollend. Het zweet druipt weer van onze neus. Het is broeiheet zoals gisteren, maar ons humeur is vandaag gelukkig helemaal top, geen ziek kindje meer. Na 10 km arriveren we al op de boerderijcamping in Linkwater. Tinka wordt geramd door de geit, Jolan springt in Johnny's nek bij de opdringerige schapen (1 schaap heet Max), de kippen leggen vandaag geen eieren en Molly het varken is te lelijk om aan te zien, ..... Maar het is hier TOCH fantastisch en bovendien komt er vanavond een hout-oven-pizza-remork langs, net als er noodles en een blik spaghetti op het menu staan. JOEPIE! Johnny trekt er bij valavond nog op uit met de meisjes naar de waterval om glimwormpjes te gaan kijken. Ze zijn pas terug als het stikdonker is: Johnny met 2 slapende prinsesjes op zijn rug, 1 in de draagzak, 1 in de nek.
Het is hier intussen bijna 2 uur vroeger donker dan op de dag dat we toekwamen, in plaats van 21u45 is het nu om 20u al donker.
Het was een heerlijke 5-daagse, vooral een topper omdat er geen verkeer was op dat doodlopend baantje. Bergen, azuurblauw water, oerwoud, boomvarens, strandjes en baaikes, paradijsvogels en possums.... Heel Nieuw Zeeland is er vol van........ Maar een baantje zonder verkeer waar je naast elkaar rijdt: dat is uitzonderlijk en maakte deze tocht echt de beste.
De leste is de beste.
In Picton is de laatste fietsdag gefietst. 1333,33 km zit erop. Morgen met de trein richting Christchurch met een stopover van 2 dagen in Kaikoura waar ons nog een laatste opdracht rest: een walvis zien.
zondag 10 maart 2013
KAART - overzicht van de 4 etappes
Etappe 1 langste de meren
Etappe 2 de zuidkust - de Catlins
Dan rond Queenstown
Etappe 3 de westkust
Etappe 4 Abel Tasman en de Marlbourough Sounds
(het laatste stukje Nelson tot Picton en door de Sounds zijn we nu aan het fietsen en is nog niet aangeduid op de kaart)
Etappe 2 de zuidkust - de Catlins
Dan rond Queenstown
Etappe 3 de westkust
Etappe 4 Abel Tasman en de Marlbourough Sounds
(het laatste stukje Nelson tot Picton en door de Sounds zijn we nu aan het fietsen en is nog niet aangeduid op de kaart)
VERSLAG - kinderwistjedatjes
TINKA
- Haar derde tand onderdaan is vandaag uitgevallen
- We proberen haar tegen thuiskomst af te leren 'om' te zeggen in plaats van 'omdat', maar voorlopig zonder succes, het blijft 'om ik ....'
- wat WEL aan het lukken is, is ophouden met nagelbijten. Per hand heeft ze inmiddels 3 mooie lange nageltjes
- Tinka begint geweldig te tekenen, ze mist enkel de inspiratie nog en vraagt telkens wat ze moet tekenen. Eens op dreef tovert ze super gedetailleerde tekeningen met verhoudingen waar wij paf van staan
- Schommelen gaat eindelijk alleen en ze heeft er veel plezier in
- Ze kan alleen wildplassen! Super handig is dat. Jolan moeten we nog vast houden.
- en ze neemt het ongelooflijk op voor haar kleine broertje, wanneer die te dicht bij het water komt, wanneer die nog een snoepje wil, wanneer hij om zijn tutje vraagt, ... Echt een bezorgt moedertje
- Tinka durft met haar hoofd onder water (Jolan intussen ook, ... en max doet na)
- Ze trapt elke dag met meer kracht mee bergopwaarts
JOLAN
- Ze kan Tinka geen 2 seconden missen, maar ze wil toch bij thuiskomst Tinka inruilen voor Felix, want die mist ze ook ontzettend
- 'pischien' wordt al vaker 'messchien', nog even oefenen op 'misschien'
- realiteit en 'alsof' vloeien nog onbegrijpelijk door elkaar: "Jolan, reuzen bestaan niet." " Maar papa, hoe groot zijn reuzen dan?" "Maar reuzen bestaan helemaal niet." "Maar hoe groot zijn reuzen dan alsof?"
- Jolan fantaseert en Tinka speelt mee, Jolan dicteert de rol van Tinka en Tinka acteert
- ze is sterk in haar armen en goed in evenwichtsoefeningen, ze hijst zich in een paal of mast naar boven, gemakkelijker dan Tinka
- voor Jolan is nog veel 'goeier' in plaats van 'beter', en 'lekkerer' in plaats van 'lekkerder'
- Jolan kan uuuuren onder de douche genieten 's avonds
- Jolan dromerke, treuzelt constant, van kleren aandoen 's ochtends tot in de slaapzak kruipen 's avonds
MAX
- de lievelingszin of eerder kreet is 'walloewalloewalloe' en betekent 'ik ben enthousiast!'
- naast 'lollo' en 'balle' zegt hij intussen ook 'boom', 'ommelommele' (schommelen), 'tutje', 'chrinke' (drinken), 'Kaka', 'Jola' tegen Jolan EN Tinka (voor Tinka heeft hij nog geen naam), 'hoooie-oooie' (steentjes gooien of wathever), 'ope' en 'toe', 'bhaa' voor al wat vuil is en 'boem' voor al wat gevallen is
- zelf heeft hij op 1 week 4 keer boem gedaan: van de goalcart gedoken, van de katrol-opstap gestuiterd, van een houten trap gedonderd op de camping en van een stenen opstapje.... 4 dikke builen ocharm
- steentjes gooien is een van zijn favoriete bezigheden
- hij drinkt nog steeds in zijn droom rond 22u een papfles baby-poeder-melk
- hij wil overal z'n zusjes achterna
- Haar derde tand onderdaan is vandaag uitgevallen
- We proberen haar tegen thuiskomst af te leren 'om' te zeggen in plaats van 'omdat', maar voorlopig zonder succes, het blijft 'om ik ....'
- wat WEL aan het lukken is, is ophouden met nagelbijten. Per hand heeft ze inmiddels 3 mooie lange nageltjes
- Tinka begint geweldig te tekenen, ze mist enkel de inspiratie nog en vraagt telkens wat ze moet tekenen. Eens op dreef tovert ze super gedetailleerde tekeningen met verhoudingen waar wij paf van staan
- Schommelen gaat eindelijk alleen en ze heeft er veel plezier in
- Ze kan alleen wildplassen! Super handig is dat. Jolan moeten we nog vast houden.
- en ze neemt het ongelooflijk op voor haar kleine broertje, wanneer die te dicht bij het water komt, wanneer die nog een snoepje wil, wanneer hij om zijn tutje vraagt, ... Echt een bezorgt moedertje
- Tinka durft met haar hoofd onder water (Jolan intussen ook, ... en max doet na)
- Ze trapt elke dag met meer kracht mee bergopwaarts
JOLAN
- Ze kan Tinka geen 2 seconden missen, maar ze wil toch bij thuiskomst Tinka inruilen voor Felix, want die mist ze ook ontzettend
- 'pischien' wordt al vaker 'messchien', nog even oefenen op 'misschien'
- realiteit en 'alsof' vloeien nog onbegrijpelijk door elkaar: "Jolan, reuzen bestaan niet." " Maar papa, hoe groot zijn reuzen dan?" "Maar reuzen bestaan helemaal niet." "Maar hoe groot zijn reuzen dan alsof?"
- Jolan fantaseert en Tinka speelt mee, Jolan dicteert de rol van Tinka en Tinka acteert
- ze is sterk in haar armen en goed in evenwichtsoefeningen, ze hijst zich in een paal of mast naar boven, gemakkelijker dan Tinka
- voor Jolan is nog veel 'goeier' in plaats van 'beter', en 'lekkerer' in plaats van 'lekkerder'
- Jolan kan uuuuren onder de douche genieten 's avonds
- Jolan dromerke, treuzelt constant, van kleren aandoen 's ochtends tot in de slaapzak kruipen 's avonds
MAX
- de lievelingszin of eerder kreet is 'walloewalloewalloe' en betekent 'ik ben enthousiast!'
- naast 'lollo' en 'balle' zegt hij intussen ook 'boom', 'ommelommele' (schommelen), 'tutje', 'chrinke' (drinken), 'Kaka', 'Jola' tegen Jolan EN Tinka (voor Tinka heeft hij nog geen naam), 'hoooie-oooie' (steentjes gooien of wathever), 'ope' en 'toe', 'bhaa' voor al wat vuil is en 'boem' voor al wat gevallen is
- zelf heeft hij op 1 week 4 keer boem gedaan: van de goalcart gedoken, van de katrol-opstap gestuiterd, van een houten trap gedonderd op de camping en van een stenen opstapje.... 4 dikke builen ocharm
- steentjes gooien is een van zijn favoriete bezigheden
- hij drinkt nog steeds in zijn droom rond 22u een papfles baby-poeder-melk
- hij wil overal z'n zusjes achterna
VERSLAG - groenlipmosselen in Havelock
De reis loopt ten einde. De komende fietsdagen zijn op 1 hand te tellen en heimwee naar het eindeloze vakantiegevoel begint al op te borrelen. Zo eindeloos als het leek bij den beginne is het helemaal niet meer. We moeten de komende dagen in de gaten beginnen houden om de trein Picton-Kaikoura-Christchurch niet te missen.
Onderweg van Nelson naar Havelock (3 dagen, 90 km) eerst twee reuze bergen getrotseerd (400 meter en 300 meter hoog, we fietsten er 1 per dag, zie sectie bij de fotoos) en daarna als beloning een paradijselijke DOCcamping getroffen, Pelorus bridge, waar we besloten ondanks de beperkte voorraad toch 2 nachtjes te blijven. Bij de pelorus brug en dus vlakbij de camping kon een eethuisje met miniwinkeltje ons wel voldoende calorieën verkopen: ijsjes, enkele stevige brokken lasagne, een linzen-curry pie en eikes en een plat wit brood voor verloren bokes. Havermoutse pap (op basis van water + melkpoeder) hadden we zelf nog in voorraad, dat smaakt ons allevijf elke ochtend weer goed! De tent staat onder grote boomvarens in mals groen gras, een groot bivakhuis kijkt met een houten terras dat zich rond immense bomen slingert uit over de rivier en rondom rond oerwoud. Alle kampeerders hebben een zee van ruimte en rond het bivakhuis (douches en een geriefelijke keuken) heerst een gezellige bedrijvigheid.
De Pelorus river zat vergeven van die lastige sandflies (steekvliegjes voor Tinka en Jolan) dus we gaven de voorkeur aan een oerwoudwandeling naar de watervallen. Later op de dag hebben we de rivier toch niet kunnen weerstaan en zijn we met lange broek en lange mouwen het water in gedoken..... en toch nog overal geprikt dedju.
Er restte ons vandaag een korte dag (20 km) tot Havelock. (ook maar 6 sneeën wit brood, een blik olijven, een zakje paaseitjes en 2 mueslibars)
We hebben net reuzegrote groenlipmosselen gesmuld in een veel te klassevol restaurant bij de jachthaven van Havelock, een sympathiek haventje met niets dan pleziervaart tussen de donker dengroene en dorgele heuvels onder een strakblauwe hemel. De witte yachtjes steken fotogeniek af tegen die achtergrond. Morgen hebben we weer een watertaxi geregeld die ons naar een eindje of topje van een grillig schiereiland in de Marlbourough Sounds vaart, deze keer nemen we de fietsen mee op de watertaxi zodat we in 4 fietsdagen het schiereiland kunnen affietsen tot aan Linkwater, het laatste stadje voor Picton waar we de trein terug nemen.
Het weer is nog steeds abnormaal fenomenaal fantastisch.
Onderweg van Nelson naar Havelock (3 dagen, 90 km) eerst twee reuze bergen getrotseerd (400 meter en 300 meter hoog, we fietsten er 1 per dag, zie sectie bij de fotoos) en daarna als beloning een paradijselijke DOCcamping getroffen, Pelorus bridge, waar we besloten ondanks de beperkte voorraad toch 2 nachtjes te blijven. Bij de pelorus brug en dus vlakbij de camping kon een eethuisje met miniwinkeltje ons wel voldoende calorieën verkopen: ijsjes, enkele stevige brokken lasagne, een linzen-curry pie en eikes en een plat wit brood voor verloren bokes. Havermoutse pap (op basis van water + melkpoeder) hadden we zelf nog in voorraad, dat smaakt ons allevijf elke ochtend weer goed! De tent staat onder grote boomvarens in mals groen gras, een groot bivakhuis kijkt met een houten terras dat zich rond immense bomen slingert uit over de rivier en rondom rond oerwoud. Alle kampeerders hebben een zee van ruimte en rond het bivakhuis (douches en een geriefelijke keuken) heerst een gezellige bedrijvigheid.
De Pelorus river zat vergeven van die lastige sandflies (steekvliegjes voor Tinka en Jolan) dus we gaven de voorkeur aan een oerwoudwandeling naar de watervallen. Later op de dag hebben we de rivier toch niet kunnen weerstaan en zijn we met lange broek en lange mouwen het water in gedoken..... en toch nog overal geprikt dedju.
Er restte ons vandaag een korte dag (20 km) tot Havelock. (ook maar 6 sneeën wit brood, een blik olijven, een zakje paaseitjes en 2 mueslibars)
We hebben net reuzegrote groenlipmosselen gesmuld in een veel te klassevol restaurant bij de jachthaven van Havelock, een sympathiek haventje met niets dan pleziervaart tussen de donker dengroene en dorgele heuvels onder een strakblauwe hemel. De witte yachtjes steken fotogeniek af tegen die achtergrond. Morgen hebben we weer een watertaxi geregeld die ons naar een eindje of topje van een grillig schiereiland in de Marlbourough Sounds vaart, deze keer nemen we de fietsen mee op de watertaxi zodat we in 4 fietsdagen het schiereiland kunnen affietsen tot aan Linkwater, het laatste stadje voor Picton waar we de trein terug nemen.
Het weer is nog steeds abnormaal fenomenaal fantastisch.
FOTOOS - het noorden van het zuideiland
Op de eerste foto zijn we boven geraakt na 400 meter hoogteverschil, de laatste heftige klim van de vakantie...
woensdag 6 maart 2013
Abonneren op:
Posts (Atom)