Met Frans en Kris in Hovet (de ziekenboeg)

In Geilo zegt de dokter dat Max moet uitzieken (een vingerprik wijst op een virale infectie, dus geen antibiotica) en Ventolin puffen en geeft ons kortisone-bruistabletjes mee voor in noodgeval. We moeten het dus rustig aan doen op de volgende camping in Hovet waar we met Frans en Kris hebben afgesproken, maar dat blijkt geen probleem. Frans is ook niet tip top in form en rust graag zoveel mogelijk en Kris wordt 12 juli 60 jaar. Dat wordt gevierd met veel tekeningen en zelfgeknutselde slingers, taart en lekkere koffie van Tom, een sauna met dompeltrog op de camping en aperitiefhapjes. We komen de eerste twee dagen niet van de camping. Max blijft ziek, de meisjes willen knutselen en trampoline springen en wij hebben genoeg bij te praten met Frans en Kris. Iedereen geniet van de rust.
Dag 3 trekken Tinka en Jolan er op uit met Frans en Kris met de auto, Johnny jogt hen achterna en ik blijf bij Max die na de kortisonedosis van gisteren avond (de nood leek ons na 4 dagen doodziek hoog genoeg) eindelijk wat aan de betere kant is, maar nog zoveel mogelijk rust kan gebruiken.
Dag 4 is Max helemaal zonder koorts en echt wel genezen, maar oh wee, ook meneertje NEE. Alles is NEE. Hij voelt zich nog niet helemaal lekker in z'n vel (is depressiviteit een bijwerking van kortisone?). 'Nee drinken', 'nee slapen', 'nee spelen', 'nee', 'nee steentjes gooien' ( zelfs dat niet!), 'nee koek', ...
Johnny en ik vertrekken om 21u naar een schuilhut, Kris slaapt in de mobilhome en past op de kindjes. We wandelen (bergop) en rennen (bergafwaarts) door wind en regen. 2 uur gaan we door het desolate stenige berglandschap en zien niet verder dan 100 meter. Loeiharde wind op kop. De ijskoude regen striemt en toch voelt het lekker om er weer op uit te trekken. Na 4 dagen ziekenboeg-camping is het heerlijk om weer op avontuur te gaan. Ik hink-stap-spring achter Johnny aan, kletsnatte voeten van de regen en de vele stroompjes die we over springen. Iets na 23u vinden we het kleine houten cabanneke met kacheltje. We rollen ons in onze slaapzak en hopen op helder en droog weer. Helaas. Er is geen regen meer, maar nog steeds geen vergezicht. Om 11u 's ochtends komen we alweer aan op de camping na ons kort maar heftig uitje. De sauna 's avonds met Kris (Frans is weer eens van dienst bij de slapende kindjes) is perfect om de harde kille wind uit onze botten te verjagen.
We beslissen om nog een extra dag te blijven alvorens de Rallarvegen te fietsen tot Max 100% gerecupereerd is, hij heeft nog veel dutjes nodig. Max is 5 dagen echt super ziek geweest en heeft blijkbaar minstens zoveel dagen nodig om weer een beetje de oude te worden. We geven hem tijd, en onszelf en Frans en Kris ook.