VERSLAG - de Marlbourough Sounds

De Marlbourough Sounds (sound staat voor zee-engte vermoed ik) zijn een kluwen van zee-engtes en landarmen die zodanig door elkaar slingeren dat je op een zwart-wit kaart niet meer snapt wat water en wat land is. De waterlijn die blijkbaar alles tezamen 4000 km lang is, vormt een Escher-achtig patroon. De watertaxi zet ons af op een lange steiger van een afgelegen resort, Hopewell, op het einde van een baantje rond 1 van de vervlochte bergtentakels in zee en het is 110 km fietsen langs dat rustige baantje naar Picton. We hebben nog 5 dagen de tijd, dus het worden korte en rustige fietsdagen. Onze weg slingert langs de Pelorus Sound en verder ook langs de Kenepuru Sound en we zien voortdurend door het gebladerte het azuurblauwe water met aan de overkant van het water de groene bergen op de oever van het schiereiland of de landarm tegenover ons. En baai achter baai met in elke baai een exclusief palmboom-resort of een luxe-villa, en gelukkig passeren we ook af en toe een DOCcamping (departement of conservation - natuurpunt van bij ons) waar we voor 10€ ons tentje mogen zetten met slechts een picnicbank en een hudo in ruil...... en het onbetaalbare zicht over het water. Het panorama heeft meer weg van een meer tussen de bergen dan van een zee. Als je de zoute smaak en de mosselkwekerijen even wegdenkt, fiets je langs de oever van een smal lang meer met veel zijvertakkingen en inhammen. De binnenbochten zijn de baaien en dat is bollen, de buitenbochten gaan over de kam, zweten puffen en hijgen. Het landschap en het ritme van de sounds nestelt zich in onze kuiten.
Dag 1
In de voormiddag nog even naar de dokter van Havelock met onze drie snotneusjes. Neobacitrine bestaat hier niet, het is ofwel zoutspoelen ofwel orale antibiotica. We kiezen natuurlijk voor de zoutspoelremmedie. Buiten dikke snot niks aan de hand. Om 15u nemen we de watertaxi en om 16 u arriveren we op de steiger van Hopewell. Fotosessie op de lange steiger en aan wal. Fruit-vieruurtje. We fietsen daarna maar een 5tal kilometer. Wind steekt op. We zetten de tent achter een giga riethaag omdat we anders worden weggeblazen. Geen zicht op het water, maar wel op de vallei landinwaarts. Johnny kookt heerlijke Thai Green Curry en de kinderen spelen op immense grijze stronken van ooit omgehakte bomen, ik neem foto's en zet de tenten recht.
Dag 2
bijna de hele weg grindbaan en steil op en af, dus we vorderen traag, maar we stoppen ook vaak voor foto's en om te genieten van de zichten naar het water, een stuk onder ons of vlak naast ons. Mosselbanken, dorgele valleien met schapen en paarden, steile kammetjes, kiezelstranden en ultieme piknikplekjes. We hebben plezier in het baantje zonder verkeer en fietsen eindelijk eens gerust naast elkaar. Johnny is onvermijdelijk een hele dag de koning en ik de koningin, want Tinka en Jolan zijn prinsessen, niet alsof, maar 'echt' deze keer (je zou voor minder als je de godganse dag door het land scheert op een riksja). Op de DOCcamping staan we met ons tentje op een grasje pal boven het slik en het water, een ongelooflijk zicht over de Kenepuru Sound doet ons voortdurend naar het fototoestel grijpen. Als de kindjes in bed liggen maken wij tweetjes nog een minikampvuurtje op het strand tot het water opkomt tot tegen het gras.
Dag 3
Max wordt wakker met koorts. We hebben weinig kilometers voor de boeg, dus tijd, en blijven de hele voormiddag staan. Tinka en Jolan gaan op in hun Barbies en 'knipsels maken' voor Sinterklaas. Max hangt en slaapt. In de namiddag fietsen we 15 km naar de volgende DOCcamping, Portage, en Max slaapt zoals altijd lekker in de kar. De resort in Portage verkoopt ijsjes aan de bar, yes, Tinka en Jolan weer gelukkig. Deze camping stelt niet veel voor. Hopelijk is Max morgen weer beter.
Dag 4
Max heeft de hele nacht koorts en wordt weer wakker met koorts. We bellen de dokter van Havelock, 60 km verder, en maken een afraak voor 16u. Onderweg vragen we ons af hoe we het gaan aanpakken: iedereen terug naar Havelock? Johnny alleen met Max heen en weer? Een stuk met de fiets en dan liften? Ik met de meisjes naar Linkwater, het volgende stadje richting Picton? Of naar de volgende DOCcamping? De volgende DOCcamping is het eerst op onze weg, we geraken daar pas om 14u30 en het is nog 25 km naar Havelock, we zitten nog steeds redelijk afgelegen. Het laatste uur tot de DOCcamping is geen pretje: stress voor de doktersafspraak die hopeloos onbereikbaar leek, de bergen te steil en venijnig en heel vaak duwen en de meisjes moeten dan naast de fiets stappen en die vinden dat ook zwaar en ons humeur ligt door het tijdsgebrek onder 0. Maar ....de camping is verrukkelijk (in de DOCbrochure stond 'not accesible for cars', dus dat zei al genoeg) en omdat de koorts nog niet opnieuw is opgekomen na de perdolan van s' ochtends beslissen we om de dokter af te bellen en de avond en nacht nog eens af te wachten. De kampeerplek is subliem: een mini schiereilandje, ik schat 20 bij 20 meter, met een berg en langs weerszijden een kiezelstrandje en geen andere mensen. Aan een grote boom op het strand hangen drie stok-schommels en Tinka en Jolan zwieren tot in de takken van de bomen en oefenen bloedserieus voor circusacrobaat. Tinka gaat wat later helemaal op in de mosselvangst en blijft schrobben tot ze er smakelijk uitzien. We eten een blik soep, als tussengerecht een grote pot vol zelfgetrokken groenlipmosselen en als hoofdgerecht spaghetti. Max is helemaal vrolijk en ondeugend, hij lijkt genezen.
Dag 5
Max wordt wakker zonder koorts. Er wordt door de meisjes nog druk geschommeld en Max gooit steentjes in een poeltje. We moeten weer die lastige heuvels van gisteren op en af, op al duwend en af al bollend. Het zweet druipt weer van onze neus. Het is broeiheet zoals gisteren, maar ons humeur is vandaag gelukkig helemaal top, geen ziek kindje meer. Na 10 km arriveren we al op de boerderijcamping in Linkwater. Tinka wordt geramd door de geit, Jolan springt in Johnny's nek bij de opdringerige schapen (1 schaap heet Max), de kippen leggen vandaag geen eieren en Molly het varken is te lelijk om aan te zien, ..... Maar het is hier TOCH fantastisch en bovendien komt er vanavond een hout-oven-pizza-remork langs, net als er noodles en een blik spaghetti op het menu staan. JOEPIE! Johnny trekt er bij valavond nog op uit met de meisjes naar de waterval om glimwormpjes te gaan kijken. Ze zijn pas terug als het stikdonker is: Johnny met 2 slapende prinsesjes op zijn rug, 1 in de draagzak, 1 in de nek.
Het is hier intussen bijna 2 uur vroeger donker dan op de dag dat we toekwamen, in plaats van 21u45 is het nu om 20u al donker.
Het was een heerlijke 5-daagse, vooral een topper omdat er geen verkeer was op dat doodlopend baantje. Bergen, azuurblauw water, oerwoud, boomvarens, strandjes en baaikes, paradijsvogels en possums.... Heel Nieuw Zeeland is er vol van........ Maar een baantje zonder verkeer waar je naast elkaar rijdt: dat is uitzonderlijk en maakte deze tocht echt de beste.
De leste is de beste.

In Picton is de laatste fietsdag gefietst. 1333,33 km zit erop. Morgen met de trein richting Christchurch met een stopover van 2 dagen in Kaikoura waar ons nog een laatste opdracht rest: een walvis zien.