VERSLAG - de laatste dagen

PICTON
Ik herhaal even de laatste zin van het vorig verslag:
"Morgen met de trein richting Christchurch met een stopover van 2 dagen in Kaikoura waar ons nog een laatste opdracht rest: een walvis zien. "
Dit is allemaal even heel anders verlopen dan gepland:
1. Jolan werd wakker met ontzettende buikpijn en kronkelde en schreeuwde het uit
2. Het was zondag en het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Blenheim was op 30 minuten autorijden van Picton.
3. De campingmanagers belde dan ook onmiddellijk de ambulance
4. Jolan en ik hup weg met de ambulance en dat betekende: trein missen!
5. Intussen begon het te gieten gieten gieten....
Miserie.
Maar eind goed al goed: Toen we goed en wel bij spoed in een kamertje werden geïnstalleerd was de buikpijn volledig weg, er werd dan ook niks gevonden door de dokters. Johnny had intussen met Tinka en Max een motelkamertje geboekt op de camping dus die zaten gezellig binnen te spelen en de campingmanagers konden onze treintickets kosteloos een dag verlaten. Ze zijn bovendien mij en Jolan komen ophalen bij het ziekenhuis! Een stopover van 2 dagen in Kaikoura wordt er een van 1 dag.

KAIKOURA
In Kaikoura is het ook aan het regenen, onophoudelijk. Max mag niet mee op de walvisboot omdat je 3 moet zijn, we moeten ons dus sowieso opsplitsen in een voormiddagtoer en een namiddagtoer. Maar de walvisboten vertrekken niet omdat de zee te wild is en de toers worden gecanceled. We blijven de godganse dag in ons motelkamertje van 2,5 bij 3 meter hangen omdat de regen er in bakken uitvalt en vragen ons af hoe we onze fietstocht hadden uitgereden met veel van zulke regendagen. Tweemaal daags rennen we in badpak en zwembroek naar de hot tops voor een plonske in het superhete dompelbadje, in de regen. De kans om allevier een walvis te zien wordt intussen compleet weggeregend, de ochtend van de treinrit naar Christchurch is de laatste kans en die zal Johnny samen met Tinka wagen. Jolan wil liever met mij en Max naar de zeeleeuwen fietsen.
Gelukkig is het de laatste voormiddag in Kaikoura nog opgehouden met regenen en zijn Johnny en Tinka van 10 uur tot 13:30 uit varen gegaan, weliswaar op een misselijkmakende boot waarop Tinka zeeziek werd, maar ze HEEFT een walvis gezien. En Jolan heeft de zeeleeuwen gezien en een my little pony gekocht in de boekhandel, blij dat ze niet op de wilde zee moest. Max heeft intussen de tweede dag op rij koorts, het gaat wat op en af.

Christchurch
Om 19u zijn we aangekomen in Christchurch. Een Phnom-Penh straatstalletje stilde de honger om daarna sito presto naar de 24 uur dokter en pharmacy te racen, het idee groeit dat Max een blaasontsteking heeft (eergisteren heeft hij per ongeluk een uur op een doorweekt zitkussen in de kar gezeten), en ja hoor, dju, hopelijk is hij er snel weer vanaf want hoewel hij redelijk vrolijk blijft heeft hij echt veel pijn bij het plassen: Aau auw, zegt hij dan, en grijpt naar zijn pamper. Een beetje aandoenlijk.
Die laatste dagen zijn me wat: ambulance, regen regen, naar de dokter met Max...
Het fietsen is gedaan en we zitten te knoeien. Gelukkig is het in Christchurch zonnig en kunnen we morgen, de laatste dag, rustig alles klaarmaken voor de grote vlucht huiswaarts en ook nog zoveel mogelijk zon vangen. Dankzij die afgelopen paar ellendige regendagen in Picton en Kaikoura zijn we des te meer bewust van het geluk dat we tijdens het fietsen hebben gehad wat het weer betrof. Het was echt een reuze uitzonderlijke droge zomer hier. Het is blijkbaar 30 jaar geleden dat het zo lang zo droog is geweest.
En aan de bovenkant is het precies een eindeloze winter..... We hopen dat daar bij thuiskomst de lente begint!